Volume 8, Issue 20 (8-2021)
2021, 8(20): 53-79 |
Back to browse issues page
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
saadati A, saadati S, Mohammadi Fesharaki M. Plant Knowledge in Masnavi. Journal title 2021; 8 (20) :53-79
URL: http://fis.khu.ac.ir/article-1-1940-en.html
URL: http://fis.khu.ac.ir/article-1-1940-en.html
1- University of Isfahan , Afsaneh_saadati@yahoo.com
2- University of Isfahan
2- University of Isfahan
Abstract: (3964 Views)
Plants have an important place in Rumi’s meaningful mind, and the narratives developed using plant knowledge in Masnavi incorporate a new educational strategy that Rumi adopted to cultivate himself and his audience. In this research, which was carried out using the descriptive-analytical method, plant topics and knowledge were extracted from all six books of Masnavi and then the data was divided into two parts: physical (material) and metaphysical (immaterial): Rumi’s approach to plants in these two parts is descriptive, sometimes material and formal, and corresponds to the current agricultural science and sometimes a tool at the service of spiritual teachings. This research shows, on the one hand, Rumi’s mystical discourse on plants as a manifestation of God, and on the other hand, it shows the poet’s taste for using the literary devices to embellish and articulate speech. Rumi’s knowledge of the name and morphology of plants and their medicinal and therapeutic properties; various types of fruits, cereals, vegetables, and legumes; horticultural terms and gardening methods; the cultivation and fertilization practices increase the notion that he had access and probably read encyclopedic books such as Bundahishn, Alabniyah an Haqaeq alAdwiyah, etc. Among the factors that can be considered as deep structure to the abundance of these terms are Rumi’s naturalism and the geographic location of his residence and the influence of his father Bahaedin’s spiritual teachings.
References
1. قرآن کريم (1381) ترجمة مهدي فولادوند. چاپ دوم. قم: پيام عدالت.
2. ابن‌خلدون، عبدالرحمن (1337) مقدمة ابن‌خلدون. ترجمة محمد پروين گنابادي. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
3. ابن‌سينا (1383) رساله در حقيقت و کيفيت سلسلة موجودات با مقدمه و حواشي موسي عميد. همدان: انجمن آثار و مفاخر فرهنگي دانشگاه بوعلي همدان.
4. ابوالفتوح رازي (1352) روض‌الجنان و روح‌الجنان. براساس تصحيح ميرزا ابوالحسن شعراني. به‌اهتمام علي‌اکبر غفاري. تهران: اسلاميه.
5. ال‌گورين، ويلفر و همکاران (1370) راهنماي رويکردهاي نقد ادبي. ترجمة زهرا مهين‌خواه. تهران: اطلاعات.
6. الياده، ميرچا (1372) چشم‌اندازهاي اسطوره. ترجمة جلال ستاري. تهران: توس.
7. بهار، مهرداد (1375) اديان آسيايي. ويراستة ابوالقاسم اسماعيل‌پور. تهران: چشمه.
8. پطروشفسکي، ايليا پاولويچ (1344) کشاورزي و مناسبات ارضي در ايران عهد مغول. دو جلد. ترجمة کريم کشاورز. تهران: مؤسسة مطالعات و تحقيقات اجتماعي.
9. حسن‌زاده آملي، حسن (1378) ممدالهمم در شرح فصوص‌الحکم. تهران: وزارت ارشاد.
10. خطيبي بلخي، بهاء‌الدين‌محمدبن‌حسين (1352) معارف. تصحيح بديع‌الزمان فروزانفر. تهران: طهوري.
11. دارمستتر، جيمز (1388) تفسير اوستا و ترجمة گاتاها. ترجمة موسي جوان. تهران: دنياي کتاب.
12. دبيرسياقي، محمد (1390) آغوشي پرريحان، دامني پرگل. قزوين: سايه‌گستر.
13. ذوالفقاري، حسن (1395) باورهاي عاميانة مردم ايران. تهران: چشمه.
14. رنگچي، غلام‌حسين (1372) گل و گياه در ادبيات منظوم فارسي تا ابتداي دورة مغول. تهران: وزارت فرهنگ و آموزش عالي، مؤسسة مطالعات و تحقيقات فرهنگي.
15. زمردي، حميرا (1381) «نمادهاي تمثيلي و اساطيري گياه و درخت در مثنوي معنوي». مجلة ادبيات و علوم انساني دانشگاه تهران. دورة چهارم. شمارة 6-8: 109-126.
16. زمردي، حميرا (1387) نمادها و رمزهاي گياهي در شعر فارسي. تهران: زوار.
17. سپهري، سهراب (1370) هشت کتاب. تهران: طهوري.
18. سعدي، مصلح‌بن‌عبدالـله (1384) بوستان. تصحيح و توضيح غلام‌حسين يوسفي. تهران: خوارزمي.
19. سلطان‌ولد، بهاء‌الدين (1376) انتهانامه. تهران: روزنه.
20. شاملو، احمد (1376) در آستانه. تهران: نگاه.
21. شفيعي‌کدکني، محمدرضا (1390) «درگذشت فروزانفر». بخارا. سال چهاردهم. شمارة 84: 131-137.
22. شمس تبريزي، محمد (1379) مقالات. تصحيح و تعليق محمدعلي موحد. تهران: خوارزمي.
23. شواليه، ژان و گربران، الن (1388) فرهنگ نمادها. جلد1. ترجمة سودابه فضائلي. تهران: جيحون.
24. شيمل، آن‌ماري (1361) تبيين آيات خداوندي. ترجمة عبدالرحيم گواهي. تهران: علمي و فرهنگي.
25. شيمل، آن‌ماري (1375) شکوه شمس. ترجمة حسن لاهوتي. تهران: علمي و فرهنگي.
26. شهمردان‌بن‌ابي‌الخير (1362) نزهت‌نامة علايي. تصحيح فرهنگ جهان‌پور. تهران: مؤسسة مطالعات و تحقيقات فرهنگي.
27. شهيدي، محمدجعفر (1370) شرح مثنوي. تهران: علمي و فرهنگي.
28. عباسي، حجت (1387) «پژوهشي دربارة سه اسطورة گياهي در مثنوي معنوي». متن‌پژوهي. دورة دوازدهم. شمارة 37: 7-28.
29. غفراني، علي و مهناز موسوي‌مقدم (1395) «پژوهشي در دانش بومي کشاورزي ايران با تکيه بر سه کتاب باقي مانده از قرن دهم هجري». تاريخ و فرهنگ. سال چهل‌وهشتم. شمارة پياپي 99: 51-64.
30. فاضلي‌پور، طوبي (1380) تاريخ کشاورزي در دوران ساسانيان. تهران: پژوهنده.
31. فتوحي، محمود (1389) «از کلام متمکن تا کلام مغلوب». نقد ادبي. سال دوم. شمارة 10: 35-62.
32. قبادياني، ناصرخسرو (1393) ديوان اشعار. تهران: دانشگاه تهران.
33. کريستن‌سن، آرتور (1385) ايران در زمان ساسانيان. تهران: معاصر.
34. کلانتري، نوش‌آفرين و همکاران (1393) «درخت در نمادپردازي عارفانه و ريشه‌هاي اسطوره‌اي آن». ادبيات عرفاني. سال هشتم. شمارة 15: 67-93.
35. کوپر، جين (1379) فرهنگ مصور نمادهاي سنتي. ترجمة مليحه کرباسيان. تهران: فرشاد.
36. کوپر، جين (1392) فرهنگ نمادهاي آييني. ترجمة رقيه بهزادي. تهران: علمي.
37. کياني، فاطمه و حسن بلخاري قهي (1391) «فلسفة هنر و زيبايي‌شناسي عرفاني از ديدگاه مولانا (با تأکيد بر مثنوي معنوي». پژوهش هنر. شمارة 4: 33-42.
38. گرامي، بهرام (1386) گل و گياه در هزارسال شعر فارسي. تهران: سخن.
39. گودرزي، الهه و همکاران (1396) «بازشناسي وجوه باغ در اشعار مولوي». مطالعات هنر و فرهنگ. دورة دوم. شمارة 2: 29-42.
40. لمبتون، ا. ک. س (1362) مالک و زارع در ايران. ترجمة منوچهر امير. تهران: علمي و فرهنگي.
41. ماسه، هانري (1353) آداب و معتقدات ايراني. ترجمة مهدي روشن ضمير. جلد اول. تبريز: مؤسسة تاريخ و فرهنگ ايران.
42. مولوي، جلال‌الدين‌محمد (1330) فيه‌ما‌فيه. تصحيح بديع¬الزمان فروزانفر. تهران: نگاه.
43. مولوي، جلال‌الدين‌محمد (1363) مثنوي. تصحيح ا. نيکلسون، به‌اهتمام نصرالـله پورجوادي. تهران: اميرکبير.
44. مولوي، جلال‌الدين‌محمد‌بن‌محمد (1378) کليات شمس تبريزي. تهران: ذهن‌آويز.
45. ميبدي، رشيد¬الدين (1371) کشف‌الاسرار و عده‌الابرار. جلد 5، 7 و 9. به‌اهتمام علي‌اصغر حکمت. تهران: اميرکبير.
46. نسفي، عزيزالدين‌محمد (1391) بيان‌التنزيل. تصحيح سيدعلي‌اصغر ميرباقري‌فرد. تهران: سخن.
47. نصر، سيدحسين (1383) آموزه‌هاي صوفيان از ديروز تا امروز. ترجمة محمدهادي اميني و حسين حيدري، تهران: قصيده‌سرا.
48. ولف، فردآلن، باب توبن (1384) متافيزيک از نگاه فيزيک (زمان¬ها و جهان¬هاي موازي). ترجمة شهريار شهرستاني. تهران: ياهو.
49. همداني، رشيدالدين فضل‌الـله (1368) آثار و أحياء. تهران: دانشگاه تهران.
50. ياحقي، محمدجعفر (1375) فرهنگ اساطير و اشارات داستاني در ادبيات فارسي. تهران: پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي و سروش.
51. ياوري، احمدرضا (1359) شناختي از کشاورزي سنتي ايران. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
52. يواقيت العلوم و دراري‌النجوم (1364) تصحيح محمدتقي دانش‌پژوه. تهران: اطلاعات.
53. يوشيج، نيما (1370) مجموعة اشعار. تدوين سيروس شاهباز. تهران: نگاه.
54. يونگ، کارل گوستاو (1389) انسان و سمبول‌هايش. ترجمة محمود سلطانيه. تهران: جامي.
Send email to the article author
| Rights and permissions | |
 |
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License. |
